ดอกปีบ...ที่คิดถึง

ข้อมูลเบื้องต้น

ตอนนี้ฉันกับแกต่างก็ทำงานแล้วนานๆฉันหรือแกถึงโทรหากันแต่เราก็เข้าใจและยังเมาท์แตกทุกครั้งที่เรานัดเจอ  แกรู้ไหมว่าดอกปีบสีขาวที่แกให้ในวันก่อนตอนนี้เปลี่ยนสีเป็นสีน้ำตาลและกลิ่นหอมๆก็จางไปด้วย  แต่เรื่องราวและภาพเมื่อวัยเยาว์ของเรายังคงชัดเจนทุกครั้งเมื่อคิดถึง  แกล่ะคิดถึงฉันไหม...

เนื้อเรื่อง

ดอกปีบ...ที่คิดถึง

“ ...เฮ้ย...แกเป็นไงบ้าง ”

“ สบายดี  แกล่ะ ”

“ สบายดี  เหมือนกัน  แต่ยุ่งๆว่ะ ”

“ ใช่ดิ  ทำงานแล้วนี่ ”

“ เออ  แล้วงานแกเป็นไงบ้าง ”

“ ก็โอเคนะ  แต่ก็ต้องปรับตัวอีกเยอะเลย  แกล่ะ ”

“ ก็อย่างนี้แหละเป็นหัวหน้าก็ต้องรับผิดชอบมาก แต่งานชั้นก็สนุกได้คิดอะไรเยอะ”

“ ชั้นรู้ว่าแกได้คิดเพราะว่าเมื่อก่อนแกไม่เคยคิดเลย  555   ”

“ เออ  ว่าชั้น  แค่นี้ก่อนนะ ”

“ เออๆ  แล้วค่อยคุยกัน  คิดถึงแกน ะ”

“ คิดถึงแกเหมือนกัน ”

หวัดดี....เพื่อน

                  หลังจากบทสนทนาทางโทรศัพท์จบลงความเงียบงันก็เข้ามาแทนที่  ฉันจำไม่ได้แล้วว่าได้คุยกับแกครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่  ตอนเรียนอยู่ชั้นปี  4  หรือว่าก่อนฉันเข้าทำงาน  แกโทรมาหาฉันหลังจากที่เราไม่ได้คุยกกันนานมากแต่ฉันก็ดีใจที่แกโทรมาหาและมันทำให้ฉันคิดถึงแกมากและมากขึ้นของกลางดึกคืนนี้  จนทำให้ฉันต้องไปเปิดดูอัลบั้มรูปเก่าๆดูรูปแกรวมถึงเพื่อนๆของเรา  รูปถ่ายใบนั้นฉันกับแกยืนอยู่ใกล้กันยิ้มหน้าระรื่นในวันที่เราไปเที่ยวดอยอินทนนท์ก่อนจะจบม.ปลาย  ฉันจำได้ว่ากลัวความสูงมากจนไม่กล้าข้ามสะพานไม้เพื่อไปดูดอกไม้แต่สุดท้ายแล้วฉันก็ไม่พลาดที่ดอกไม้สวยๆแถมยังได้ติดมือกลับมาด้วย  ถ้าไม่มีมือแกมาจับพาฉันเดินไปตอนนั้นฉันคงต้องนั่งเหงานอยู่อีกฝั่งคนเดียว  ฉันส่งดอกปีบที่ร่วงอยู่แถวนั้นให้แกแทนคำขอบคุณโดยที่ฉันกับแกไม่ได้พูดอะไรกันเลยแต่ฉันรู้ว่าแกคงเข้าใจและส่งดอกปับอีกดอกมาให้ฉัน  ฉันเก็บดอกปีบที่แกให้ในสมุดบันทึก...

                  เมื่อเราต้องแยกย้ายไปเรียนมหาวิทยาลัยคนละแห่งฉันกับแกโทรหากันทุกอาทิตย์ตอนอยู่ปี  1  พอขึ้นปี  2,3 และ 4  เราก็ห่างกันไปเรื่อยๆโทรหากันบ้างนานๆครั้งๆ  โทรหาเมื่อมีอะไรจะให้ช่วยเหลือหรือโทรหาเมื่อเซ็งกับเพื่อนที่มหาวิทยาลัยเมาท์กันเมื่อเขาชอบตีสองหน้า  ก็อย่างนี้แหละแกใครจะรักและเข้าใจเราเหมือนเพื่อนตอนม.ปลายไม่มีหลอก  ก็เราสนิทกันขนาดนี้แกคิดอย่างฉันไหมล่ะ...

                  ตอนนี้ฉันกับแกต่างก็ทำงานแล้วนานๆฉันหรือแกถึงโทรหากันแต่เราก็เข้าใจและยังเมาท์แตกทุกครั้งที่เรานัดเจอ  แกรู้ไหมว่าดอกปีบสีขาวที่แกให้ในวันก่อนตอนนี้เปลี่ยนสีเป็นสีน้ำตาลและกลิ่นหอมๆก็จางไปด้วย  แต่เรื่องราวและภาพเมื่อวัยเยาว์ของเรายังคงชัดเจนทุกครั้งเมื่อคิดถึง  แกล่ะคิดถึงฉันไหม...

                  เมื่อคนเราอายุมากขึ้นเรื่องราวที่พบเจอก็มากขึ้น  ผู้คนใหม่ๆสถานที่ใหม่ๆแต่หัวใจดวงเดิม  ความรู้สึกเปลี่ยนแปลงไปบ้างตามวาระตามเวลาแต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยน  ความเป็น  “ เพื่อน ”  ของเรายังแจ่มชัด  คือความทรงจำเฉกเช่นภาพถ่ายเมื่อคิดถึงก็หยิบมาดู  หายคิดถึงก็เก็บลงลิ้นชัก  แม้ภาพถ่ายใบนั้นอาจจะซีดจางแต่อดที่จะอมยิ้มไม่ได้ทุกครั้งที่หยิบมาดู  เพราะอะไรหรือแก...ก็เพราะความรักที่ก่อเกิดให้เกิดมิตรภาพไงล่ะ

                  ฉันรู้แล้วว่าทำไมห้องถึงเงียบตอนที่เราคุยโทรศัพท์เสร็จ  ฉันอยากจะบอกแกก่อนจบจดหมายฉบับนี้  ฉันอยากทบทวนเรื่องราวเก่าๆเรื่องของเราและฉันอยากจะบอกแกว่า  คิดถึงแกนะ

                                                                                                                  Aromatic

ปล.ฉันแต่งกลอนให้แกด้วยนะ...เพื่อนรัก

ดอกเอ๋ยดอกสีขาว                       มีก้านยาวระย้าย้อย

                  ถูกลมที่ล่องลอย                                     ดอกปีบน้อยร่วงหล่นไป

                  สีขาวของดอกปีบ                                    มีหลายกลีบดูสดใส

                  กลิ่นหอมประทับใจ                                 ยังจำได้ครั้งวัยเยาว์

                  เมื่อจบการศึกษา                           ก็บอกลามาจากเขา

                  วันนี้ไม่มีเรา                                            ภาพเก่าๆยังชัดดี

                  ขอบคุณนะเพื่อนรัก                                 ที่ทายทักกันวันนี้

                  มิตรภาพยังอุ่นดี                                     ขอบคุณที่ไม่ลืมกัน

                  ในรอยจำหน้าหนึ่งๆ                                 มีคำซึ้งเธอให้ฉัน

                  อีกหน้าที่ติดกัน                                       ดอกปีบนั้นยังอยู่ใกล้

                  กลิ่นหอมอาจจะจาง                                เมื่อต้องห่างกันไปไหน

                  มิตรภาพไม่จางไป                                   อยู่ในใจเราทุกครา

                  คิดถึงนะคิดถึง                                       ดูไม่ซึ้งแต่ห่วงหา

                  สุดท้ายจะกลับมา                                   เพื่อดูว่า...ดอกปีบ...ยังเฝ้าคอย